Ενας από τους στόχους του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου ήταν από την αρχή του να φέρει το κοινό της Πελοποννήσου πιο κοντά στους δημιουργούς των ταινιών που παρουσιάζει. Φέτος, μιας και οι συνθήκες επέβαλλαν να πραγματοποιήσουμε διαδικτυακά το φεστιβάλ ζητήσαμε από συνεργάτες και εθελοντές του φεστιβάλ να πάρουν συνεντεύξεις από τους σκηνοθέτες του προγράμματος ONLINE ώστε να φέρουν τις ταινίες τους ακόμη πιο κοντά στο κοινό. Οι συνεντεύξεις αυτές ρίχνουν φως στη καλλιτεχνική ματιά των σκηνοθετών μιλώντας παράλληλα για την προσωπική τους σύνδεση με την δημιουργία τους. Οι συνεντεύξεις των ταινιών που περιλαμβάνονται στο αφιέρωμα "Διεκδικώντας την Ελευθερία" πραγματοποιήθηκαν από τους φοιτητές των Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ως μέρος της συνεργασίας μας με το Πανεπιστήμιο.
Οι συνεντεύξεις των σκηνοθετών διεξήχθησαν από τους: Μάνος Καλαφατέλης, Ντίνα Σοτάκη, Στέλλα Παπακωνσταντίνου, Κώστας Μέτσος, Γιάννης Κουτρέσης, Γιαννης Μανωλούδης, Ανδριάνα Γιαννακοπούλου, Δάφνη Αληχοντζώτη, Ornela Koutrolli, Ηλέκτρα Κατσιμίχα, Βάλια Ορφανίδου, Αντωνία Πτερνέα και οι Μαρία Σιαμάτρα, Μαρία Νικολακοπούλου, Γιώργος Γερανάκης, Άγγελος Κουρέπης, Μαρία Γαλάνη, Καλλιόπη ΚαλποδήμουMefsout, Κατερίνα από την ομάδα του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΠΑ.ΠΕΛ.
Madeleine Leroyer: «# 387»
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους, το όνομά τους, ακόμη και την ίδια τους την ζωή. Οι χαρακτήρες της ταινίας παλεύουν να επαναφέρουν την χαμένη «ταυτότητα», όχι μόνον όσων έχασαν την ζωή τους, αλλά και αυτών που έμειναν πίσω-τις οικογένειες, δηλαδή, των θυμάτων.
Για την ολοκλήρωση της ταινίας χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια. Η σκηνοθέτις προσπάθησε να αποδώσει με σεβασμό την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας. Στόχος της:το μοίρασμα στιγμών, συναισθημάτων και ποίησης.
Μπορείτε να δείτε ολόκληρη τη συνέντευξή της Σκηνοθέτιδας με τον Γιώργο Γερανάκη στα αγγλικά εδώ.
Michael Hewitt: «Χαμένες ζωές»
Η ταινία συσχετίζεται άμεσα με την έννοια της ελευθερίας. Ασχολείται με την περίοδο των «Ταραχών» στη Βόρεια Ιρλανδία, (1968-1998), όπου 3700 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Για τρεις δεκαετίες, ολόκληρη η κοινωνία βασανιζόταν από την βία και τις συγκρούσεις. Ο δρόμος προς την ειρήνη ήταν δύσκολος και μακροχρόνιος. Χρειάζονται πολλά βήματα, ακόμη, ο σκηνοθέτης, όμως, εκφράζει την αισιοδοξία του.
Ο Μάικλ Χιούιτ,ήταν, μόλις, εννέα ετών όταν ξεκίνησαν οι «Ταραχές». Θυμάται χαρακτηριστικά τον ουρανό να έχει γίνει κόκκινος από τις φωτιές που έκαιγαν παντού.
Μαζί με τον συνεργάτη του Ντέρμοτ Λέιβερι, (DermotLavery), επέλεξαν το ομώνυμο βιβλίο, και σε συνεργασία με τον συγγραφέα, έφτιαξαν την ταινία με σκοπό να μάθει ο κόσμος τι ακριβώς συνέβη την περίοδο εκείνη.
Στόχος του σκηνοθέτη είναι να μεταφερθούν οι λέξεις του βιβλίου και στην ταινία με την ίδια δυναμική και ενέργεια, έτσι ώστε ο θεατής να συνειδητοποιήσει τον πόνο και την απώλεια της βίαιης περιόδου των «Ταραχών».
Μπορείτε να δείτε ολόκληρη τη συνέντευξή του σκηνοθέτη με τη Μαρία Σιαμάτρα στα αγγλικά εδώ.
Carmen Tamayo: «Mujereando-Ο θρήνος μιας θεάς»
Η τέχνη του θεάτρου λειτουργεί ως θεραπεία για τις ψυχές των άστεγων γυναικών. Από το στοιχείο αυτό εμπνεύστηκε η Κάρμεν Ταμάγιο για να κάνει την ταινία. Όλα ξεκίνησαν σε ένα κέντρο αστέγων όπου οι περισσότεροι ήταν άντρες και οι λιγοστές γυναίκες ήταν ξεχασμένες. Κάθε φορά που η σκηνοθέτις επισκεπτόταν το κέντρο, ξεσήκωνε τις γυναίκες να δραστηριοποιηθούν και να δράσουν. Έτσι προέκυψε και το όνομαMujereando που, ουσιαστικά, σημαίνει «να είσαι γυναίκα». Η αντίδραση των ανδρών του κέντρου δεν ήταν καθόλου υποστηρικτική. Αντιθέτως, ήταν αρνητικοί απέναντι στο όλο εγχείρημα και συχνά, ακόμη, και επιθετικοί. Αυτό, έκανε την Κάρμεν να πεισματώσει και να προχωρήσει με την ταινία.
Οι καρέκλες, στην ταινία, έχουν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό. Συμβολίζουν την βία που έχουν υποστεί οι πέντε γυναίκες. Αν και είναι ασταθείς η μία στιβαγμένη πάνω στην άλλη, το έδαφος, (η βάση), επάνω στο οποίο στέκονται, είναι σταθερό και δυνατό. Η σκηνοθέτις, μέσα από την ταινία της, περνάει το ισχυρό μήνυμα της ελπίδας για ένα νέο ξεκίνημα.
Στην Ισπανία δεν υπάρχει νόμος που να στηρίζει τους αστέγους. Ευτυχώς, υπάρχει ένα κίνημα, το οποίο προστατεύει αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχει, επίσης, ο όρος «αποροφοβία», με τον οποίο εκφράζεται ο φόβος απέναντι στους φτωχούς. Με τον όρο αυτό, το κράτος προσπαθεί να προστατέψει τους αστέγους από τις επιθέσεις που δέχονται ως αποτέλεσμα της κατάστασής τους.
Μπορείτε να δείτε ολόκληρη τη συνέντευξη της σκηνοθέτιδας με την Ντίνα Σοτάκη στα αγγλικά εδώ.
Μην ξεχάσετε να δείτε τις ταινίες της ημέρας 7/2 μέχρι τις 23:59 σήμερα! Και καλή θέαση! Δείτε το πρόγραμμα στον παρακάτω σύνδεσμο.